مقایسه اثربخشی داروی دولوکستین با متیل فنیدیت در درمان اختلال بیش فعالی کم توجهی کودکان

زمینه و هدف: اختلال بیش فعالی کم توجهی از شایع ترین اختلالات روانپزشکی دوران کودکی است. اتوموکستین و داروهای محرک خط اول درمان این اختلال می باشند. اما این داروها در ۲۵% مبتلایان به دلیل عدم تأثیر و یا بروز عوارض جانبی قابل استفاده نمی باشند. هدف از انجام این مطالعه مقایسه تأثیر متیل فنیدیت (دارویی از دسته محرک ها) و دولوکستین (داروی مهار کننده بازجذب نوراپی نفرین و سروتونین) در درمان کودکان دارای این اختلال بود. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی که از مهر ۱۳۹۱ تا تیر ۱۳۹۳ در مراکز درمانی اخوان و رفیده در تهران انجام شد،    ۲۴ کودک شش تا ۱۱ ساله دارای تشخیص اختلال بیش فعالی کم توجهی به مدت شش هفته تحت درمان با متیل فنیدیت یا دولوکستین قرار گرفتند (۱۳ نفر در گروه دولوکستین و ۱۱ نفر در گروه متیل فنیدیت وارد شدند). تأثیر دارو بر درمان با استفاده از مقیاس کانرز والدین (conners parent rating scale, cprs) و مقیاس سنجش علایم بیش فعالی مقایسه شد. یافته ها: ۲۰ کودک (۱۰ نفر در هر گروه) کارآزمایی را به پایان رسانیدند. در هر دو گروه نمرات مقیاس های شدت علایم بیش فعالی پس از شش هفته نسبت به نمرات پایه کاهش نشان داد. اما این کاهش در گروه متیل فنیدیت به طور معناداری بیشتر از گروه دولوکستین بود (001/0p<). شایع ترین عارضه در گروه دولوکستین مشکلات گوارشی (%40) و در گروه متیل فنیدیت بی اشتهایی (%70) بود. نتیجه گیری: تأثیر داروی متیل فنیدیت در کاهش علایم اختلال بیش فعالی کم توجهی از داروی متیل فنیدیت بیشتر است. عوارض دارویی دولوکستین به نسبت قابل تحمل است.